1-3 วิญญาณแม่เลี้ยงช่วยเปิดประตูสู่โลกวิญญาณให้ผม

บทที่ 1 ผมยังเด็กใหม่ไม่เคยเจอผี

1-3 วิญญาณแม่เลี้ยงช่วยเปิดประตูสู่โลกวิญญาณให้ผม

 “ การพลัดพรากจากสิ่งที่รักเป็นทุกข์ ”

พ่อผมเป็นคนจีน คนจีนยุคนั้นปลูกฝังความคิดให้ลูกหลานของตนว่า ถ้ามีลูกต้องได้ลูกชาย แต่แม่เลี้ยงผมมีปัญหาอะไรผมไม่ทราบ ต้องตัดมดลูกทิ้ง ทำให้มีลูกไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นลูกชายหรือลูกสาว เมื่อเป็นดังนี้ พ่อผมจึงต้องมีภรรยาอีกคน ผมเป็นลูกคนที่ 2 ที่เกิดจากภรรยาคนใหม่ของพ่อ ซึ่งก็คือแม่แท้ๆของผมนั่นเอง

ตั้งแต่เกิดมาจนถึงอายุย่างเข้า25 ปี แม่เลี้ยงของผมเป็นผู้อุปถัมถ์เลี้ยงดูผมมาตลอด ท่านเลี้ยงผมและพี่น้องทุกคนเหมือนลูกในไส้ของท่าน ผมยังไม่เคยรู้รสถึงการพลัดพรากหนักๆเลย แต่มาวันหนึ่งผมได้รับแจ้งจากทางโรงพยาบาลว่า“ แม่เลี้ยงผมเสียชีวิตแล้ว ” เรื่องนี้ครอบครัวของผมไม่เคยมีใครคาดฝันมาก่อน จึงยากที่จะมีคนทำใจได้

มีเรื่องแปลกเกิดขึ้นกับครอบครัวผมหลังจากแม่เลี้ยงผมเสียชีวิตใหม่ๆ แต่เรื่องที่น่าสนใจที่สุด คือในวันที่สามหลังจากการเสียชีวิตของท่าน น้องชายผมนั่งทำสมาธิอยู่ในห้อง เขาได้ยินเสียงของแม่เลี้ยงพูดว่า “มา(แม่)จะไปแล้วนะ” ทุกครั้งที่เขาทำสมาธิ เขาก็จะได้ยินเสียงแบบเดียวกันนี้

ด้วยเหตุนี้เขาจึงขอย้ายมานอนห้องผม ซึ่งผมนอนอยู่กับพ่อ ผมต้องดูแลท่าน เพราะท่านป่วยเป็นโรคหัวใจ โรคเบาหวาน และก็อีกหลายโรค

คืนนั้นเวลาประมาณตี3 ผมได้ยินเสียงไม้กระดานดังที่หน้าประตูชั้น 2 ธรรมดาไม้กระดานบ้านของผมจะส่งเสียงดังเมื่อมีคนเดิน แต่นี่ไม่มีใครเดินแล้วไม้กระดานมันส่งเสียงดังเป็นทางไปเรื่อยๆได้อย่างไร ครั้งแรกผมก็ไม่สนใจ นึกว่าการดังของไม้กระดานเกิดจากความร้อนความเย็นของอากาศที่ไม่เท่ากัน แต่ทว่าเสียงดังจากไม้กระดานนั่นมันมาหยุดลงที่เท้าของผม ผมเลยตกใจตื่นขึ้น ผมพยายามนอนต่อ แต่เป็นการนอนแบบหลับๆ ตื่นๆ ผมรู้โดยสัญชาติญาณว่า มีสิ่งผิดปกติที่บ้านของผม แต่ผมไม่ทราบว่าเป็นอะไร

พอเวลาประมาณตีห้า ผมก็ได้ยินเสียงน้องชายตะคอกใครก็ไม่ทราบว่า “ ไม่เอาแล้ว จะนอนแล้ว” หลังจากนั้นก็มีเสียงการหันตัวด้วยสะโพกมาทางผม ผมจำรูปแบบการหันตัวแบบนั้นได้ว่า เป็นการหันตัวของแม่เลี้ยงของผมนั่นเอง ท่านชอบนั่งที่พื้นห้อง ใช้สะโพกและมือช่วยในการหันตัว

ผมนอนหันข้างอยู่ แต่รู้สึกตัวตลอด ตาผมลืมได้แค่ครึ่งเดียว ผมเห็นพ่อของผมกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนโซฟาผ้าใบพับ ผมพยายามไม่เคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้น ผมรู้ว่าไม่ได้กำลังฝัน ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่าแม่เลี้ยงผมก็ใช้มืออุ่นๆ2 มือของท่าน มาบีบแขนผมและลูบแขนผมเบาๆ สัญชาติญาณบอกผมว่า แม่เลี้ยงผมกำลังพยายามร่ำลาผม ผมก็เลยไม่พยายามทำอะไร แต่เวลาผ่านไปหลายนาทีแล้ว ท่านก็ยังไม่ไป ประกอบกับผมก็ไม่เคยเจอผีแบบจังๆ อย่างนี้มาก่อน เลยตกใจกลัว แม้ว่านั่นคือมา(แม่เลี้ยงของผม) แต่ผมก็ทนกลัวไม่ไหวแล้ว ผมพยายามดิ้นจนสุดแรง จนท่านหลุดจากการอำผม

หลังจากนั้นผมก็ลุกขึ้นนั่ง ถามพ่อผมว่า เห็นหรือได้ยินอะไรหรือเปล่า? ท่านก็ตอบว่า “ไม่” ผมก็เลยปลุกน้องชายผมขึ้นมา ผมถามเขาว่า เมื่อ 2 นาทีก่อน เขาตะคอกคนว่า “ ไม่เอาแล้ว จะนอนแล้ว ” ใช่หรือเปล่า เขาก็ตอบว่าคำพูด “ ไม่เอาแล้ว จะนอนแล้ว ” เขาเป็นคนพูดเมื่อครู่นี้เอง แต่เป็นการพูดในความฝัน แล้วผมไปได้ยินได้อย่างไร? ผมก็เลยต้องเล่าเรื่องราวต่างๆ ตั้งแต่ต้นจนจบให้เขาฟัง