2-10 เทพชั้นดุสิตมาอวยพร

บทที่ 2 “ผีอำ” ประตูลับสู่โลกวิญญาณ

2-10 เทพชั้นดุสิตมาอวยพร

ก่อนที่พระพรหมท่านจะเสด็จมาหาผม วันที่ผมบรรลุในแก่นธรรมเรื่องความรัก จนพิษรักที่เหลืออยู่ในใจผมเหลือศูนย์ ไม่มีร่องรอยของความรักและความขมขื่นเหลืออยู่เลย ยกเว้นผมจะเข้าไปปรุงแต่งมันขึ้นมาอีก

ปรากฏว่าในวันนั้นมีเทพชั้นดุสิตองค์หนึ่งท่านรับรู้อยู่ด้วย กลางดึกคืนนั้นท่านได้มาหาผม ท่านเนรมิตกายของท่านให้เล็กลงขนาดเท่าแขนผม ผมรับรู้ความสุขที่อยู่ในร่างวิญญาณของท่านด้วย ถ้าจะให้เปรียบเทียบ ผมเทียบได้กับตอนที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตจากธรรมชาติรอบข้าง ซึ่งตอนนั้นเป็นตอนที่ผมไปเที่ยวน้ำตกไนแองการ่าครั้งแรก แต่ความสุขนั้นมันอยู่ในใจผมอย่างเดียว และอยู่เพียงครู่เดียว แต่ความสุขของเทพผู้นี้เป็นความสุขที่อยู่ทั้งร่าง และดูเหมือนว่าท่านได้รับความสุขแบบนี้มาหลายสิบปีแล้ว

ท่านพูดกับผมในใจว่า ท่านมาอวยพร ผมเลยนิ่งสักครู่ รู้สึกท่านจะท่องหรือสวดอะไรอยู่ผมไม่ทราบ สักพักท่านก็ไป

ผมหลงใหลในสวรรค์ชั้นนี้ในทันที ผมเข้าใจว่า ถ้าผมตายลงในช่วงนั้น ภาวะจิตของผมจะนำผมไปเกิดในภพภูมิสวรรค์ชั้นดุสิต ผมขอย้ำอีกครั้งว่า ความสุขจากธรรมชาติที่ผมเคยสุขมากที่สุดในชีวิตก็ใช้เวลาลิ้มรสได้เพียงไม่กี่นาที ดังนั้นจึงไปเทียบอะไรไม่ได้กับเทพที่อยู่ในสวรรค์ชั้นนี้เลย