7-4 เปรตที่ซอยอ่อนนุช

 บทที่ 7 เรื่องวิญญาณอื่นๆที่น่าสนใจ

7-4 เปรตที่ซอยอ่อนนุช

นี่เป็นครั้งเดียวที่ผมเห็นผี ไม่ใช่เป็นการสัมผัสผี

ประมาณ 10 ปีก่อน น้องชายผมทิ้งรถไว้ที่บ้านของเขา เขาบอกให้ผมแวะไปเอามาใช้ เผอิญตอนกลางวันรถติด และผมก็มีงานเยอะมาก ผมเลยชวนแม่ผมไปกินข้าวรอบดึกหลังเที่ยงคืน และค่อยแวะไปเอารถของน้องชาย หลังจากไปเอารถแล้ว ผมก็ขับมาเรื่อยๆ ผ่านพัฒนาการ แล้วเลี้ยวขวาตรงไปทางสะพานให้รถข้ามตรงซอยอ่อนนุช เวลาตอนนั้นเกือบตี 3 แล้ว ผมขับมาก็ไม่เร็วมาก แค่ 80 กม.ต่อชั่วโมง

ขณะที่ผมจะขับรถข้ามสะพาน ผมสังเกตเห็นคนจะข้ามถนน ลักษณะของเขาแปลกประหลาด ตัวเขาสูงใหญ่มากกว่า 7 ฟุต เผลอๆอาจถึง 8 ฟุต ใส่หมวกใบใหญ่คล้ายชาวไร่ชาวนาทำให้ผมไม่สามารถเห็นใบหน้าของเขาในความมืด ผมไม่ได้เหยียบเบรครถ เพียงแต่กดแตรเตือนเขาเท่านั้น

ตอนนั้นผมฉงนใจนิดหน่อยว่า ทำไมผมมองไม่เห็นเท้าของคนๆนี้ ในช่วงวินาทีนั้น ผมคิดอะไรมากไม่ได้ คิดได้อยู่อย่างเดียวว่า

“ กูไม่รู้ว่ามึงเป็นใคร จะคนหรือผี กูไม่สน ข้ามถนนมามืดๆแบบกระทันทัน กูชนแน่ ”

คนๆนั้นไม่ได้ข้ามถนน ผมก็ขับรถต่อไปเรื่อยๆ สักพักแม่ผมก็ทักผมว่า

“ ตัน( ชื่อเล่นของผม )! เอ็งขับรถต่อไปอีกสักพักนะ ไม่ต้องหันไปมองด้วย เดี๋ยวแม่จะเล่าอะไรให้ฟัง ” แม่ผมพูดแบบเสียงสั่นๆ

ผมเองก็ไม่สนใจ คิดในใจต่อว่า “ เมื่อกี้ไอ้นั่นมันคนหรือผีวะ ” พอขับรถไปได้อีก 5 นาที แม่ผมก็เปิดปากเล่าให้ฟังว่า

“ เมื่อกี้เอ็งเห็นเปรตหรือเปล่าวะ ไอ้คนที่จะข้ามถนนมายังไง ตัวมันสูงกว่าพวกฝรั่งอีก และไม่มีเท้าด้วย ตัวมันลอยอยู่ กูไม่กล้าบอกเอ็งตอนนั้น กลัวเอ็งตกใจ ”

พอผมฟังที่แม่พูดดังนั้น ผมก็ตอบแม่กลับไปว่า

“ เดี๋ยวหน่อง(ผม)ต้องหาทางกลับรถก่อน ไปดูให้แน่ใจว่า นั่นเป็นเปรตจริงหรือเปล่า ถ้าใช่หน่องต้องแผ่กุศลและเมตตาให้ เขาจะได้ไปเกิดใหม่ ไม่เช่นนั้นเขาต้องหาคนที่มีเคราะห์มาเฝ้าถนนตรงนั้นแทนเขาแน่ ”

ตอนนั้นแม่ผมอยู่ในความกลัวมาก ท่านห้ามผมไว้ไม่ให้กลับไปอย่างเดียว พอผมขับรถเลยมาจะถึงบางนา-ตราดแล้ว ผมก็เลยต้องโยนความคิดเรื่องการแผ่เมตตาให้เปรตออกไปก่อน ผมได้แต่หวังว่า คืนนั้นคงไม่มีคนดวงตก ขับผ่านไปทางสะพานใกล้ซอยอ่อนนุช ไม่เช่นนั้นคงต้องมีอุบัติเหตุรถยนต์แน่นอน

ผมจำไม่ค่อยได้ว่า คืนนั้นผมแผ่เมตตาให้วิญญาณดวงนี้หรือเปล่า? แต่คิดว่าน่าจะทำ